سرفه  ها    امانم را   بریده   بودند ..

ایستاد   و مرا   پیاده   کرد   و گفت :

ممکن است   حالم بهم  بخورد   و ماشینش   کثیف  شود   و او   چندشش  می شود .

جانبازی شیمیایی در خاطراتش چنین گفته است:

  تاکسی که مرا از ترمینال جنوب تا خانه ام آورد ۱۰۰ تومان

بیشتر گرفت .

چون می گفت باید ماشینش را ببرد کارواش .

گرد و غبار لباس خاکی من را میخواست بشوید !!!

همان روز باید می فهمیدم که چه اتفاقی افتاده …

اما طول کشید …

زمان لازم بود …

همین چندی پیش آژانس گرفته بودم تا بروم جائی ..

راننده پسر جوانی بود که حتی خاطره آژیر خطر را هم در ذهن نداشت .

ریه هایم به خاطر هوای بد تحریک شد و سرفه ها به من حمله کردند .

از حالم سوال کرد

.

کم پیش می آید که وضعیت جسمانیم را برای کسی توضیح بدهم …

اما آن شب انگار کسی دیگر با زبان من گفت …

گوئی قرار بود من چیزی را درک کنم

(وبا تموم وجودم بفهمم )

گفتم که جانباز شیمیائی هستم و نگران نباشد و این حالم طبیعی است .

   سکوت کرد …

به سرعت ظبط ماشینش را خاموش کرد و خودش را جمع و جور نمود …

وارد اتوبان که شدیم …حالم بدتر شد …

سرفه ها امانم را بریده بودند …

ایستاد و مرا پیاده کرد و گفت که ممکن است حالم بهم بخورد و ماشینش کثیف شود

و او چندشش میشود …

و رفت …

من تنها در شبی سرد ..

کنار اتوبان ایستاده بودم و با خودم فکر میکردم که:

چرا ؟

پدر و مادر او مگر از ما برایش نگفته اند ؟

معلمانش چه ؟ … 

شرمنده همه جانبازها ؛

مخصوصا اعصاب وروان و شیمیایی ها

روزگاری سالم بودند

سر حال و توانمند

رفتند برای آرامش و امنیت من و تو ..

چیزی از ما نمیخواهند

جز یه مهربانی و لبخند