حجه الاسلام صحفی می‌گوید: در اواخر عمر مبارک علامه طباطبایی، از ایشان خواستم برای آرامش قلب، دستوری بفرمایند، فرمودند:
«دست را روی سینه بگذار و سه ـ چهار بار نشسته و ایستاده (یا فرمود: ایستاده و نشسته ـ که یادم نیست ـ)
این آیه را بخوان:
«الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله؛ ألا بذکر الله تطمئن القلوب؛
کسانی که ایمان آورده‌اند و دل‌هایشان به یاد خدا آرام می‌گیرد، آگاه باش که با یاد خدا دل‌ها آرامش می‌یابد.»
و من اثر این دستور را هم دیدم… .
اساسا ارتباط با خدا آرامش آور است
یعنى، انسان ذاتا دوستدار و عاشق خدا است
و وقتى عاشق به معشوق برسد آرامش
مىیابد.
از طرف دیگر خداوند در قرآن فرموده است که: «در مؤمنان سکینه و آرامش نازل مىکند».
بهترین چیزى که روح انسان را صفا مىبخشد و حالت آرامش و سکونت براى انسان ایجاد مىکند، ذکر و یاد خدا است.
آرى این خاصیت ذکر و توجه به خدا است و دعا و مناجات هم نوعى ذکر است.
ازاین رو اگر با حال توجه و خلوص داشته باشد انسان
بعد از تمام شدن آن احساس یک حالت سبکى و آرامش در خود مىکند.
کسى که درد دلش را
با خدا در میان مىگذارد به این معنا است که قلبا با خدا انس گرفته است و به او
توجه پیدا کرده است.
خداوند نیز وعده فرموده است که: «هر کس با توجه به او رو کند،
سخن او را بشنود و حاجتش را روا کند و دل و روحش را نورانى نماید».
سعی کنید بعد از نماز به صورت خیلی معمولی با خدا درد دل کنید
ذکر صلوات و لا اله الا الله و حمد خدا جز بهترین ذکرها نزد خداوند است
زهرا احمدآبادی
