در حدیثی علامه مجلسی از امام باقر(علیه السلام) نقل می کند که
پیغمبر اکرم(ص) فرمود: «… ان عن یمین الله– او عن یمین العرش- قوماً منا علی
منابر من نور، وجوههم من نور و ثیابهم من نور تغشی وجوههم ابصارالناظرین
دونهم قال ابوبکر: من هم یا رسول الله؟ فسکت. فقال الزبیر من هم یا رسول
الله؟ فسکت. فقال عبدالرحمن: من هم یا رسول الله؟ فسکت. فقال علی علیه
السلام: من هم یا رسول الله؟ فقال: هم قوم تحابوا بروح الله علی غیر انساب و لا اموال اولئک شیعتک و انت امامهم یا علی. (۱)
«… در طرف راست عرش خدا، قومی از ما بر منابری از نور قرار دارند که
چهره های آنان از نور است و لباسهایشان از نور است بگونه ای که چهره های
نورانی آنان، چشم ناظران را فرو می پوشاند. ابوبکر گفت: ای رسول خدا اینان چه کسانی هستند؟ پیامبر ساکت ماند. آنگاه زبیر همان سؤال را کرد و پیامبر خدا
سکوت کرد. سپس عبدالرحمن سؤال را تکرار کرد و بازهم آن حضرت سخنی نگفت. پس علی (علیه السلام) پرسید ای رسول خدا آنها کیستند؟ پیغمبر اکرم(ص) فرمود:
آنها قومی هستند که به وسیله «روح الله» بین آنها پیوند محبت برقرار می
شود بدون آن که نسبتهای خانوادگی و منافع مادی و امور دنیوی در این محبت و پیوند نقشی داشته باشد. اینان شیعیان تواند و تو امام آنها هستی ای علی(ع)».
آیا معنی واضح تر و گویاتری از امام
خمینی برای «روح الله» می توان ارائه کرد؟
عالم بزرگ مرحوم آیه الله شیخ عباسعلی ادیب اصفهانی در توضیح حدیث منقول از امام باقر(ع) می گوید: کلمه «روح الله» در این روایت شریف، اسم است.
روح الله، نامی است که مردم مطیع او هستند و بدون هیچگونه چشمداشتی او را یاری می کنند. ما از ابتداء تا حالا میان علماء «روح الله» نداشتیم و اگر هم
داشتیم با این خصوصیات نبوده است. مسلماً مراد حضرت امام است. این روایت شأن مردم را هم مشخص می کند. شأن شهداء و میدان دارها را و کسانی که واقعاً در این زمان جهت یاری خدا زحمت می کشند و خدمت می کنند و این قرینه ای دیگر است که می رساند مراد از «روح الله» در این روایت اسم شخص است.
۱۴ خرداد ۹۵، ۱۸:۰۸
پاسخ:
کاملا درست . ممنون از شما
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیانثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
پیغمبر اکرم(ص) فرمود: «… ان عن یمین الله– او عن یمین العرش- قوماً منا علی
منابر من نور، وجوههم من نور و ثیابهم من نور تغشی وجوههم ابصارالناظرین
دونهم قال ابوبکر: من هم یا رسول الله؟ فسکت. فقال الزبیر من هم یا رسول
الله؟ فسکت. فقال عبدالرحمن: من هم یا رسول الله؟ فسکت. فقال علی علیه
السلام: من هم یا رسول الله؟ فقال: هم قوم تحابوا بروح الله علی غیر انساب و لا
اموال اولئک شیعتک و انت امامهم یا علی. (۱)
«… در طرف راست عرش خدا، قومی از ما بر منابری از نور قرار دارند که
چهره های آنان از نور است و لباسهایشان از نور است بگونه ای که چهره های
نورانی آنان، چشم ناظران را فرو می پوشاند. ابوبکر گفت: ای رسول خدا اینان چه
کسانی هستند؟ پیامبر ساکت ماند. آنگاه زبیر همان سؤال را کرد و پیامبر خدا
سکوت کرد. سپس عبدالرحمن سؤال را تکرار کرد و بازهم آن حضرت سخنی نگفت. پس
علی (علیه السلام) پرسید ای رسول خدا آنها کیستند؟ پیغمبر اکرم(ص) فرمود:
آنها قومی هستند که به وسیله «روح الله» بین آنها پیوند محبت برقرار می
شود بدون آن که نسبتهای خانوادگی و منافع مادی و امور دنیوی در این محبت و
پیوند نقشی داشته باشد. اینان شیعیان تواند و تو امام آنها هستی ای
علی(ع)».
خمینی برای «روح الله» می توان ارائه کرد؟
عالم بزرگ مرحوم آیه الله شیخ عباسعلی ادیب اصفهانی در توضیح حدیث منقول
از امام باقر(ع) می گوید: کلمه «روح الله» در این روایت شریف، اسم است.
الله، نامی است که مردم مطیع او هستند و بدون هیچگونه چشمداشتی او را یاری
می کنند. ما از ابتداء تا حالا میان علماء «روح الله» نداشتیم و اگر هم
داشتیم با این خصوصیات نبوده است. مسلماً مراد حضرت امام است. این روایت شأن
مردم را هم مشخص می کند. شأن شهداء و میدان دارها را و کسانی که واقعاً در
این زمان جهت یاری خدا زحمت می کشند و خدمت می کنند و این قرینه ای دیگر
است که می رساند مراد از «روح الله» در این روایت اسم شخص است.